Publieksteksten #12: praten met publiek
Heeft publiek alleen de passieve rol van beschouwer? Ik las onlangs het artikel Who Gets to Tell the Meaning (2004) van Lynne Conner. Vanuit haar ervaringen in de
We hebben nagedacht over de ideale omstandigheden om de tentoonstelling te bekijken: namelijk zonder schoenen. Door op sokken of blote voeten te lopen voel je de stenen vloer, en ben je je bewuster van je eigen lichaam en je fysieke aanwezigheid. Tevens kan er een soort intimiteit ontstaan met de kunstwerken en andere mensen in de ruimte.
Structuur en creativiteit worden gezien als tegenpolen, elkaar uitsluitend. Maar de tegenpolen kun je juist inzetten om elkaar te versterken: een structuur bouwen zodat je binnen die kaders creativiteit kan toelaten.
In het proces kwam daarbij ook de vraag op: wat is het kunstwerk? Is dat alleen de performance, of kan dat ook het doek zijn, of de opname van de performance? Wat is een curator, is dat degene die het openingswoord doet, of kan het ook een danser in de performance zijn?
Slow Art Day is een internationaal initiatief om meer mensen de kracht van kunst te laten ontdekken. “When people look slowly at a piece of art they make discoveries. The most important discovery they make is that they can see and experience art without an expert (or expertise).”
December is dé maand om terug te kijken naar wat er allemaal is gebeurd in het afgelopen jaar. Of om vooruit te blikken naar het jaar dat voor de deur staat. Of sta jij voor een deur? Want is het niet zo dat 2023 een deur is die je straks achter je sluit? En 2024 een deur is die straks geopend mag worden, waarvan je de sleutel wellicht al een tijdje in je zak hebt?
‘Miss Skinner has turned looking into loving! The first rule of art. Looking into loving!’ Ik hou ervan dat kunst mij dat ook gebracht heeft. De kunst om om me heen te kijken en echt te zien. De kunst om schoonheid te ervaren, niet alleen in de kunst, maar in de wereld. Schoonheid is overal. (Een reminder aan mezelf en aan jou.)
Ik heb getwijfeld om bij deze tentoonstelling een kijkopdracht voor in de natuur mee te geven aan bezoekers, om het ‘goed kijken’ naar kunst ook naar buiten te verplaatsen. Maar dat is het spanningsveld waar ik me in bevind: tussen handreikingen bieden om kunst te ervaren, en betuttelend zijn.
Je mag reageren op kunst. Je mag er iets van vinden, je mag er iets over zeggen. Je mag het lelijk vinden, slecht, saai, stom, vervelend, irritant, oppervlakkig, moeilijk. Je mag het ook mooi vinden, ontroerend, verrassend, grappig, leuk. Het mag ook allemaal naast elkaar. En het mag ook veranderen.
Bij het maken van een tentoonstelling ben ik even goed met de kunstwerken bezig als met de bezoekers die de tentoonstelling gaan zien. Direct vanaf het begin is ‘publiek’ dan ook onderwerp van het gesprek met de kunstenaars. Samen denken we na over de presentatie van de kunstwerken in relatie tot bezoekers.
Art mediation staat ook wel bekend als mijn klap op de vuurpijl, m’n heilige graal. Ik ben zo’n fan hiervan omdat het vaak een fantastische kunstervaring oplevert bij de bezoeker. Publiek wordt uitgenodigd om eerst zelf een relatie met het kunstwerk te leggen, voordat de rondleider zelf van alles gaat vertellen.
Publieksteksten heeft als doel om informatie en inspiratie te delen met (kleine) kunstinstellingen en kunstenaars, en hen zo te helpen zich meer op het publiek te richten. Daarnaast blijf je op de hoogte van kunstprojecten waar ik mee bezig ben.
Schrijf je hier in.
Publieksteksten heeft als doel om informatie en inspiratie te delen met (kleine) kunstinstellingen en kunstenaars, en hen zo te helpen zich meer op het publiek te richten. Daarnaast blijf je op de hoogte van kunstprojecten waar ik mee bezig ben.
Schrijf je hieronder in:
Heeft publiek alleen de passieve rol van beschouwer? Ik las onlangs het artikel Who Gets to Tell the Meaning (2004) van Lynne Conner. Vanuit haar ervaringen in de
Een zoektocht naar nieuw publiek kun je op twee manieren insteken. Ga je uit van je bestaande programma, en zoek je daar nieuwe bezoekers bij?